De Anatolische herder is over het algemeen zeer robuust, maar kan, zoals veel rashonden, heupdysplasie hebben (een ziekte die de mobiliteit kan verstoren). Een röntgenevaluatie van de heupen van de hond is daarom essentieel voor elke voortplanting.
- Hond die geschikt is voor baasjes met ervaring
- Uitgebreide training nodig
- Gaat graag actief wandelen
- Gaat graag een of twee uur per dag wandelen
- Heel grote hond
- Hevige kwijl
- Moet om de dag verzorgd worden
- Geen hypoallergeen ras nodig
- Rustige hond
- Waakhond. Blaft, verwittigt en beschermt fysiek.
- Moet misschien getraind worden om met andere dieren samen te wonen.
- Moet misschien getraind worden om met kinderen samen te wonen.
Persoonlijkheid
De werkgeschiedenis van dit ras is vandaag de dag nog steeds zichtbaar aanwezig: de Anatolische herder is van nature territoriaal, onafhankelijk en zeer intelligent. Vanwege zijn sterke waakinstinct is vroege en continue socialisatie en geduldig trainen essentieel. Zorg ervoor dat de hond niet uit je tuin kan ontsnappen, plaats misschien zelfs dubbele hekken. Zorg er ook voor dat hij gezelschap heeft, want als hij zich verveelt kan hij destructief worden of problemen veroorzaken.
Oorsprong
De Anatolische herder, ook wel karabash genoemd, is een zeer oud ras dat afstamt van de mastiff en kudde-waakhonden uit het Midden-Oosten. Deze honden waren groot, atletisch en krachtig en beschermden hun baasjes tegen roofdieren, zoals beren en wolven. Tegenwoordig worden ze gebruikt voor het bewaken van kuddes schapen en geiten in Turkije, waar ze als nationaal symbool worden gezien en 'coban kopegi' worden genoemd, wat 'hond van de herder' betekent.